Dar is mal'n Burn west, dei hett drei Söhns hadd.
Nu weit hei nich, wekkein dei Bursted hebb'n schall. Do schüllt sei
all drei ein Jahr in dei Frömm gahn, un dei dat beste Linn
mitbringen deet, dei schall Bur ward'n. Dei Bur harr dei Sted girn
den Jüngsten geben; hei hett awer nich so kunnt, as hei wull, dat
weir gegen dat Gesetz west.
Dei drei gaht ok los, un as sei an'n Handwieser kamt, stickt jeder
dar sin Messer rin, jeder an dei Sied, wo hei lank gahn will. wenn
se denn werrer torüch kamt un dat Messer is verrost, denn is hei
dod.
Dei öllst Sohn hett dei Sted je nich hebb'n schullt, "dumm Hans"
hebbt sei tau em seggt. "Hans, gah du man den weg, de dar na'n Holt
geht", seggt dei annern beeden. Sei denkt je, dei willn Tiern ward
em torieten.
"Ja", seggt Hans, "säukt ji ju man ein' weg ut, i finn wul einen".
Dei annern beeden gaht na'n Gaudshoff, un dar deint sei'n Jahr üm
das best Linn.
Hans geht na dat Holt rin, un hei geht ümmer wierer und kümmt tauletz
na ein verwünscht Sloß. Hei geht dar rin un kümmt na ein Stuv, dar
is nix in west; hei kümmt na ein' Saal, dar is ok noch nix in, un as
hei noch wierer geht, kümmt em dar so'n grot Katt in dei Möt.
"wat wullt du hier?" seggt sei, un Hans vertellt er dat. "wi sünd
drei Bräurer", seggt hei, "un uns Varrer hett seggt, dei dat best
Linn mit tau Hus bringen deet, dei schall dei Bursted hebb'n".
"Denn bliev hier bi mir", seggt dei Katt, "du schast dat nich slech
hebb'n".
Do blifft Hans dar. Hei kann eten und drinken, wat hei will, dei
Katt bringt em datt.
As dat Jahr üm is, Hans denkt dar noch garnich an, do seggt dei Katt
tau em: "Na, nu mußt du dar werrer hen, dat Jahr is üm".
"Ik heff je awer kein Linn!"
____________________
*) G. Fr. Meyer hat es sich zur Aufgabe gemacht, die alten
Volksmärchen, die im Lauenburgischen noch lebendig sind, zu sammeln
und herauszugeben. Jeder, der ihm einen alten Märchenerzähler oder
eine Märchenerzählerin nachweist, wird sich um das Zustandekommen
des schönen werkes verdient machen. - Um aber unsern Lesern einen
Begriff von dem Reichtum des Lauenburgischen Märchenschatzes zu
geben, werden wir künftig in jeder Nummer ein oder mehrere Stücke
daraus veröffentlichen.
1927/1 - 29
1927/1 - 30
"Dar sorg ik för", seggt dei "Katt, un den annern
Morgen kümmt sei mit'n groten Armkorf anslepen, dar liggt'n groten Bolten
Sacklinn in.
"Na, denn ward sei mi ok wul schön utlachen", seggt Hans.
"Ja, dit is ok blots tau地 Lachen", seggt dei Katt, un dunn is ünnen in den Korf
noch ein Bolten Linn in west, dei is so fien, dar is kein Faden in tau seihn.
"So", seggt dei Katt, "nu wiest du eirs dat Sacklinn, un denn lat er man
lachen. Un denn
wiest Jochen un Krischan er Linn, dat is je beter. Un
denn tauletz, denn wiest du er dit hier".
Do geht Hans werrer tau Hus.
"Na, büst du dar?" seggt sin Varrer, "Jochen un Krischan sünd ok al all beed
werrer hier. Denn itt man eirs wat", seggt hei.
Un as sei afeten hebt, "so", seggt Varre, "nu kriegt mal juch Linn her, nu
will ik mal seihn, weckein von juch dat best mitbröcht hett".
Hans wiest je taueirs, hei is je dei Öllst west; hei wiest er den groteni
Bolten Sacklinn.
"Ja", seggt hei, dei Varrer, "ja, dat is je ganz schön Linn", seggt hei un
grient, "nu lat dei annern er ok mal wiesen. - Ne,Hans", seggt hei, "dar
recht din nich gegen; nu möt dei beeden lossen, dei Afstecker gegen din is
doch tau grot".
"Ja", seggt Hans, "wenn dat dar na geht", un hei kriggt den anner
Bolten her, "ik heff hier noch mihr".
Na, do is dar je kein Faden in tau seihn, so fien is dat west. "Ja", seggt dei
Varrer, "dat is dat best, Hans kümmt dei Sted tau, Hans mutt er hebb地"". Dat
hett dei annern beeden je nich paßt, un dei Varrer hett dat je ok nich girn wullt, un sei fangt an tau strieden.
"So", seggt dei Varrer tauletz, "nu schüllt ji noch ein Jahr in dei Frömm
gahn, un dei denn dei best Fruch mitbringt, dei schall dei Sted hebb地; denn ward dar nich
wierer von snackt, tau地 drürrn Mal lat ik juch nich werrer weg",
"Ja", seggt Hans, "ik gah werrer na min al Sted".
Un as hei dar ankömmt, "na", seggt dei Katt, "du kümmst je werrer, hest du nich dat best Linn
hadd?"
"Ja", seggt Hans, "awer wi schüllt noch mal ein Jahr wegblieben".
"Weckein schall denn nu dei Sted hebb地?"
"Dei dei best Fruch mitbringt".
"Denn bliev man werrer hier".
"Ja, ik bliev ok girn", un hei blifft dar noch ein Jahr, un dat geht em vel
tau flink hen.
"So, Hans", seggt dei Katt, "nu is dat Jahr werrer üm, nu mußt du tau
Hus".
"Ja"," seggt Hans, nu kamt dei annern beeden mit地 Brut tau Hus, un ik heff
kein!"
"Du kriggst ok ein", seggt dei Katt.
"Wo schall ik denn ein kriegen?"
Do kümmt dei Katt mit地 Sawel an. "So",
seggt sei, nu sleest du mi Kopp un Stiert as, un denn hest du地 Fruch".
"Ne", seggt Hans, "dat dau ik nich; ik heff dat so gaud bi die hadd".
"Dau dat man, Hans",
seggt sei, "dat is din Glück un min ok".
Do hogt Hans einmal to un hogt den Stiert af, un hei hogt tau地 tweiten Mal to un
hogt den Kopp ok noch af. Un do steht dar ein Königsdochder vör
em.
"Sieh so, Haus", seggt" sei, "nu bün ik din Fruch, un nu brukt wi dei
Bursted
nich mihr, nu hebbt wi地 Sloß".
Dar sünd noch vel mihr Katten in't Sloß west,
dei sünd nu ok erlöst west un werrer tau Minschen warn, un sei sünd all werrer op er Sted. Un do
bestellt dei Königsdochder ein' Wagen un lett veir Pier anspannen. "So,
Hans", seggt sei, "nu komm, nu wüllt wi
utfäuhrn, wi fäuhrt hen na din Varrer".
Un as sei dar ankamt, sünd dei annern beeden al dar. Un as dei fein Wagen dar still hölt,
"wat dat wul is", seggt sei, "dat ward doch nich uns
Hans wesen?"
1927/1 - 30
1927/1 - 31
Un richtig, Hans stiggt eirs ut un denn sin Fruch. "Gun Abend,
Varrer",
seggt hei, "sünd Jochen un Krischan al hier?"
"Ja, dei sünd al dar. Awer dat seih ik al", seggt sin Varrer, "din Fruch is
dei hübschst, Hans".
"Ja", seggt Hans, "lat man, lat uns man eirs地 beten wat beten, von dei Sted
künnt wi naher snacken". Un dei annern beeden seggt garnix.
As sei wat eten hebt, "so", seggt Hans, "nu wüllt wi dat mal so maken, Varrer,
as du dat
hebb'n wußt: Dei anndrn beeden lat lossen!Ik will dei Sted nich mihr hebb'n,
un
weckein von dei beeden dei Sted nich kriggt, dei kann mit mi kamen, dei schall
ok
tau leben hebb'n".
Do möt dei beeden lossen, un Krischan fallt dei Sted tau.
"So, Jochen", seggt Hans, "komm du mit uns, un din Fruch nimm ok mit,
un Varrer un Morrer künnt ok noch mitkamen".
"So", seggt dei Varrer, "wat hebbt ji denn dar?"
"Dat kriegt ji tau seihn".
Do fäuhrt sei all mit, Krischan ok un sin Fruch, all klemmt sei sik na den wagen
rin.
Un as sei ankamt, wat is dat dar地 Leben west! Deeners un Kram un allns! Un as
sei na den Saal kamt, hett dei Kock dat Eten al torech hadd, un dar ward wien
opdragen un von alln. Un as sei wat eten
hebbt, "so", seggt Krischan, dei Bur, "nu mutt ik werrer tau Hus, un Varrer und
Morrer möt ok je
werrer mit."
"Am leevsten bleiv ik bi di", seggt Varrer.
"Dat kannst du je ok, seggt Hans."
"Ne, eirs mutt ik mit Krischsan tau Hus un em helpen, dat hei in地 Gang kümmt".
Jochen blifft awer gliek dar, un na veir wochen meld dei Varrer sik ok al werrer
an, Hei hett nu alls Krischan geben, un nu will hei bi Hans blieben.
Un dat hett hei ok dan, na dei Bursted hett hei garnich werrer hen wullt. "
(Erzählt von Christopher Nieland in Grambek bei Mölln geb. 1857.)
|
